.jpg)
.jpg)
Skrzyżowanie ciągu komunikacyjnego z torami kolejowymi, wymusza niejako budowę nowego wiaduktu, połączonego z Kaponierą Kolejową (1872) przystosowaną do obronny torów kolejowych. Od tego momentu cały wiadukt przyjmuje nazwę Kaponiera, lecz w wyniku wybuchu I Wojny Światowej w roku 1914 zostaje zmieniona na Most Zamkowy jako bardziej stosowną wyniku konfliktu Cesarstwa Niemieckiego z Republiką Francuską. Po przywróceniu polskości Poznania (1918), władze przywracają ponownie nazwę Kaponiera, która utrzymuje się do roku 1939. Ponowny konflikt niszczy wiadukt, który zostaje odbudowany w pierwotnym układzie komunikacyjnym.
Czas powojennej motoryzacji, oparty początkowo na pojazdach z demobilu i prywatnej inicjatywie czy też własna raczkująca produkcja, nie stwarzają większych problemów w ruchu ulicznym. Panujący system preferuje rozwój komunikacji zbiorowej jako podstawowy system poruszania się obywateli, w przestrzeni miejskiej jak i poza ośrodkami aglomeracyjnymi. Zmiana w układzie politycznym na początku lat 70-tych XX wieku przeobraża się w masową motoryzację, która potrzebuje nowych rozwiązań komunikacyjnych w większych miastach, o zwiększającej się populacji stałych mieszkańców.
Wzrost natężenia ruchu powoduje podjęcie przez władze miasta Poznania decyzji o budowie ronda na skrzyżowaniu ulic Zwierzynieckiej, Roosevelta i zachodniego wylotu Mostu Uniwersyteckiego jako centralnego węzła komunikacyjnego. Budowa ronda rozpoczęła się w dniu 1 kwietnia 1968 roku od prac przygotowawczych i rozbiórkowych pod przyszłą budowę, która przez cały czas trwania prac zaangażowała 32 przedsiębiorstwa państwowe z terenu Poznania i kraju.
W pracach rozbiórkowych brało udział Ludowe Wojsko Polskie, szczególnie przy pracach minerskich, przy wyburzaniu części kaponiery pod przyszłe przejście podziemne, projektowane dla bezkolizyjnemu ruchu pieszego. Budowa ronda przebiegała praktycznie w niezakłóconym rytmie, wykorzystując rozległą przestrzeń, niewiele zakłócając ruch komunikacyjny w tym rejonie. Zaprojektowane i zrealizowane rondo miało wszystkie cechy nowoczesnego węzła komunikacyjnego. Funkcjonalne drogi dojazdowe o wydłużonej osi, węzeł przesiadkowy w ruch tramwajowym łączącym każdą dzielnicę, nawet te na prawobrzeżnym Poznaniu, wielopoziomowe miejsca postojowe w sąsiedztwie ronda, funkcjonalne przejście podziemne, w kształcie rotundy, z pawilonami handlowymi i co bardzo istotne z bogatą zielenią rabatową. Budowa ronda trwała ponad pięć lat i została zakończona w dniu 19 maja 1973 roku i zostało nazwane Rondem im. Mikołaja Kopernika. Wybudowanie ronda w momencie rozwijającej się motoryzacji pozwoliło na czterokrotne zwiększenie przepustowości centralnego węzła w coraz bardziej rozwijającym się Poznaniu