.jpg)
.jpg)
W dalszych latach władze pruskie skutecznie blokują powstawanie nowych dzienników, w języku polskim. Hipolit Cegielski mający doświadczenie redaktorskie i zasoby majątkowe z działalności kupieckiej poznawszy wcześniej system pruskiego prawa, zakłada nowy tytuł prasowy – Dziennik Poznański w roku 1859. Dziennik ten przetrwał wszelkie burze dziejowe aż do roku 1939. Do tego okresu Poznań znany jest jako prężny ośrodek wydawniczy, z licznymi drukarniami. Czas powojenny nie hamuje poznańską myśl wydawniczą. Byli redaktorzy przedwojennych dzienników i tygodników, w nowej rzeczywistości tworzą pisma chwilowo niezależne od nowej ideologii przenikającej do każdej dziedziny odradzającego się państwa. Taki okres trwa do roku 1949, kiedy wszelkie formy przekazu zostają scentralizowane i podlegają cenzurze działającej już od roku 1946. Program opowiada o niektórych tytułach ukazujących się po roku 1945 mających swój rodowód w Poznaniu. W tej prezentacji tylko dwa tytuły przetrwały czasy transformacji i istnieją do dziś na poznańskim rynku wydawniczym.
Prasa poznańska w PRL-u
Przyjęta przez poznaniaków pod zaborem pruskim postawa przekładająca się na aktywność na polu gospodarczym i oświatowym owocuje powstaniem pierwszego polskiego dziennika. Gazeta Polska założona przez Walentego Stefańskiego w roku 1848 pod redakcją Hipolita Cegielskiego i Marcellego Mottego, jest dziś uważana za pierwszy polski dziennik niezależny od władz pruskich w czasach złotego okresu literatury poznańskiej. Dziennik borykał się z barakiem papieru, czcionek i składaczy. Jednak największym problemem, jest cenzura pruska, która doprowadza dziennik do zakończenia wydawania w roku 1850.
