Monumentalizm pruski w Poznaniu

Żywioł polski nie mając możliwości przeciw wstawienia się militarnego, postawił na rozwój gospodarczy. Powstanie budynków Biblioteki Raczyńskich (1829), Bazaru (1842), Biblioteki PTPN (1857) miało na celu skonsolidowanie się społeczności polskiej wokół inicjatyw gospodarczych i oświatowych, które podtrzymywały ducha narodowego. Władze pruskie aby powstrzymać polskie przebudzenie, zaostrzają politykę urbanistyczną ograniczając dostęp do wykupu działek miejskich, czy też ziem w całej zagarniętej Wielkopolsce, poprzez powołanie Komisji Kolonizacyjnej. W samym Poznaniu, w centrum powstają pierwsze monumentalne pruskie budynki, które w założeniu mają być przeciwwagą urbanistyczną dla polskich inicjatyw. W skład tych realizacji weszły budynki: Wyższy Sąd Krajowy (1882), Biblioteka Cesarza Wilhelma I (1902), Muzeum Cesarza Fryderyka III (1904), Królewski Sąd Powiatowy (1908), czy też wcześniejsza realizacja Budynku Poczty (1882). Powstanie tych budynków było zaczątkiem pruskich przeobrażeń urbanistycznych mających podnieść rangę miasta jako stolicy Prowincji Poznańskiej, stolicy na miarę cesarstwa niemieckiego ziem wschodnich.