.jpg)
.jpg)
Zmiany jakie zachodzą w technice militarnej pod koniec XIX wieku, znoszą potrzebę utrzymywania wałów wokół miasta a stwarzają możliwości pozyskiwania terenów na potrzeby nowej zabudowy miasta. Zmiana polityki germanizacyjnej na wschodnich ziemiach Rzeszy Niemieckiej, szczególnie w Prowincji Poznańskiej, zakłada nowe osadnictwo ludności niemieckiej wraz z umocnieniem urzędów dla zapewnienia sprawnej administracji pruskiej a co za tym idzie zwiększenie kadry tychże urzędników wraz z rodzinami. Ustanowienie Poznania siedzibą Prowincji Poznańskiej podnosi rangę administracyjną i zobowiązuje do eksponowania przynależności do narodów niemieckich. Zmiany koncepcyjne w rozwoju terytoriom granic miasta znoszą obwarowania ziemne na początku XX wieku stwarzając nowe tereny pod zabudowę miejską. Pozyskanie nowych terenów, to możliwości zagospodarowania na podstawie nowej koncepcji pochodzącej z 1898 roku, która opierała się na planie rozwoju budownictwa monumentalnego z 1890 roku. Założenia postanawiają wybudowanie budynków użyteczności publicznej wchodzącej w skład tzw. Dzielnicy Zamkowej, jako świadectwo germanizmu w wielonarodowym Poznaniu. W roku 1904 cesarz Wilhelm II Hohenzollern powołał Królewską Komisję Rozbudowy Poznania, która zajęła się realizacją planów. W wyniku realizacji powstają monumentalne budowle: Zamek Cesarski, Dyrekcja Poczty, Ziemiaństwo Kredytowe, Komisja Kolonizacyjna, Akademia Królewska, Bank Spółek Raiffeisena, Teatr Miejski, Dom Ewangelicki, Niemiecki Bank Listów Zastawnych, Willa Adolfa Landsberga, Pruski Instytut Higieny. Dla upiększenia powstają parki, fontanna, a w szczególności pomnik Ottona von Bismarcka, dla podkreślenia niemieckości miasta i całej prowincji. Historia dziejowa i burze wojenne zmieniają charakter dzielnicy, która traci znaczenie reprezentacyjne dworu cesarskiego, przechodząc dla społeczeństwa, które przejęło germanizmy , wkładając swoją historię.
Studio Browar Historia: Dzielnica Cesarska w Poznaniu
Rozmawiając o istniejących do dziś byłych budowlach byłej Dzielnicy Cesarskiej w Poznaniu, należy się cofnąć w czasie do roku 1793. Rok ten to II rozbiór Polski przez ówczesne państwa ościenne uznawane za mocarstwa tej części kontynentu. Wkroczenie wojsk zaborcy pruskiego na teren Poznania i Wielkopolski na długie dziesięciolecia zmienia charakter urbanistyczny miasta. Style w urbanistyce zmienne przez wszystkie stulecia w polskim Poznaniu, zostają zastąpione koncepcją pruską nie tylko w budowlach publicznych, lecz także w kwestii militarnej. Zaanektowane polskie miasto Poznań, zostaje przez władze pruskie wytypowane do wysuniętej na wschód pozycji obronnej Cesarstwa Niemieckiego, co owocuje powstaniem pierwszych planów militaryzacji Poznania już w 1817 na tle nowego ładu politycznego po wojnach napoleońskich i kongresie wiedeńskim. Realizacja całej przebudowy miasta w twierdzę trwa praktycznie przez pół wieku, zmieniając zasięg terytorialny a zarazem zamykając Poznań w obwarowaniach wałowych poprzerywanych bramami w kierunkach odpowiadających traktom do głównych miast niemieckich, a także wzmocnionych fortami strzegącymi przedpola wałów.
