.jpg)
.jpg)
2 marca tego roku mija 52. rocznica śmierci generała. Co roku z tej okazji Towarzystwo Pamięci Powstania Wielkopolskiego i przedstawiciele władz regionu czczą pamięć pierwszego dowódcy powstania składając wiązanki na jego mogile na Cmentarzu Zasłużonych Wielkopolan w Poznaniu.
W tym roku Urząd Marszałkowski Województwa Wielkopolskiego przygotował specjalny prezent dla kolekcjonerów i miłośników Powstania Wielkopolskiego. Pierwszych 30 osób, które zgłoszą się do Urzędu Marszałkowskiego Województwa Wielkopolskiego w Poznaniu – Al. Niepodległości 18, budynek C pokój nr 1 w dniu 2 marca br. (w godz. 8.00-15.00) otrzyma statuetkę majora Stanisława Taczaka, wydaną przez samorząd województwa z okazji 93. rocznicy wybuchu Powstania Wielkopolskiego. Statuetka inicjuje cykl kolekcjonerskich figurek postaci ważnych dla tego okresu w historii ziemi wielkopolskiej i naszej Ojczyzny.
Generał Stanisław Taczak rozpoczął karierę w wojsku pruskim – został zmobilizowany w 1914 roku. Służąc w 46. Pułku Piechoty – Landwehry walczył na froncie wschodnim jako dowódca batalionu. W grudniu 1915 roku już jako kapitan został na własną prośbę przeniesiony do 6. Pułku Piechoty Legionów Polskich w Dęblinie. Funkcję instruktora pełnił do listopada 1918 roku .
W drodze powrotnej z Berlina, 28 grudnia 1918 roku, już jako oficer Sztabu Generalnego Wojska Polskiego zatrzymał się w Poznaniu, aby odwiedzić swojego brata, ks. Prałata Teodora Taczaka. W tym czasie w stolicy Wielkopolski trwało już powstanie. Stanisław Taczak był najwyższym stopniem oficerem Polakiem. Namówiony przez brata i Wojciecha Korfantego, za zgodą Naczelnej Rady Ludowej oraz Naczelnego Wodza Wojska Polskiego – Józefa Piłsudskiego, Stanisław Taczak otrzymał promocję do stopnia majora (w tej szarży ukazany jest na statuetce) i objął stanowisko Głównodowodzącego Sił Zbrojnych w byłym zaborze pruskim. Sprawował tę funkcję aż do oficjalnego przejęcia tego stanowiska przez gen. Józefa Dowbor-Muśnickiego 16 stycznia 1919 roku.
Podczas tych dwóch tygodni wykonał olbrzymią pracę organiczną, jednocząc i tworząc z chaotycznie, ale skutecznie walczących oddziałów powstańczych, zdyscyplinowane wojsko. Utworzył Dowództwo Główne i sztab, ustalił założenia taktyczne rozwoju powstania.
Po zdaniu głównego dowództwa nadal angażował się, zostając kolejno: kwatermistrzem Dowództwa Wojsk Wielkopolskich- Poznań, oficerem Inspektoratu Piechoty w Dowództwie Okręgu Generalnego Poznań, Pełnomocnikiem Szefa Departamentu I Ministerstwa Spraw Wojskowych i Dowódcą 11. Pułku Strzelców Wielkopolskich (późniejszego 69. Pułku Piechoty) w Gnieźnie. 28 lutego 1930 r. w 56 roku życia został przeniesiony w stan spoczynku i wrócił do Poznania.
We wrześniu 1939 roku – mimo, że nie otrzymał przydziału wojskowego – ponownie ruszył walczyć o niepodległość i 9 września w drodze do Warszawy został internowany. Do końca wojny przebywał w oflagach w Prenzlau, Kongstein, Hohenstein, Johannisbrun i na koniec Murnau. W maju 1947 roku wrócił do Polski i zamieszkał w Janikowie, a następnie w Malborku. Zmarł 2 marca 1960 roku i został pochowany w Malborku. Po 28 latach dzięki staraniom rodziny trumna ze szczątkami generała została w 1988 roku przewieziona do Poznania i złożona na Cmentarzu Zasłużonych Wielkopolan w Poznaniu.