.jpg)
.jpg)
Bibliotekę ufundował Edward Raczyński, wielkopolski magnat i działacz społeczny, mecenas sztuki i nauki. Raczyński dążył do tego, by Biblioteka stała się ośrodkiem polskiej kultury w zaborze pruskim. Większość księgozbioru w chwili otwarcia instytucji stanowiły rodzinne zbiory Raczyńskich. Dokładna liczba nie jest jednak znana – według różnych źródeł było to 13 lub 17 tysięcy woluminów.
Dopiero kilka lat po odzyskaniu przez Polskę niepodległości, w 1924 roku, Miasto Poznań przejęło Bibliotekę na swoje utrzymanie. W okresie międzywojennym, udało się systematycznie powiększać księgozbiór placówki. Wówczas także, pozyskano cenne egzemplarze od wybitnych przedstawicieli społeczeństwa regionu oraz polskich organizacji, które działały w okresie zaborów.
Niestety, wybuch II wojny światowej zahamował rozwój instytucji. Podczas okupacji, zajęta była przez Niemców, a Polacy nie mieli do niej dostępu. W czasie walk o Poznań w 1945 roku, okupanci zniszczyli budynek wraz z jego wnętrzem. Spłonęło około 180 tysięcy woluminów stanowiących ponad 90% bibliotecznych zbiorów przedwojennych.
Wojnę przetrwało jedynie około 17 tysięcy woluminów ze zbiorów wywiezionych w 1943 roku.
Odbudowę gmachu Biblioteki Raczyńskich rozpoczęto w 1953 roku, według projektu Janiny Czarneckiej.
Na przestrzeni lat, otwierano równiez filie, a także dobudowano nowy gmach.
Obecnie, budynek przy Placu Wolności to nie tylko biblioteka i czytelnia. To także miejsce, w którym organizowane są liczne wydarzenia, w tym warsztaty, zajęcia, lekcje, wykłady, debaty czy prelekcje dla dzieci i dorosłych.