Pierwsze starania o utworzenie Wielkopolskiego Parku Narodowego, rozpoczęły się już w latach 20. XX wieku. Inicjatorem był prof. Adam Wodziczko, który przedstawił pomysł w 1922 roku. Dziesięć lat później udało się utworzyć dwa rezerwaty przyrody – w Puszczykowie oraz w okolicy Jeziora Kociołek.
W kolejnych latach podejmowano coraz więcej działań nakierowanych na ochronę środowiska i przyrody, w tym m.in. ograniczenia i zakazy wycinki, a takż zakazy stosowania poszczególnych narzedzi i maszyn.
W 1946 roku Ministerstwo Leśnictwa uznało obszary projektowanego Parku za ochronne, o dużych wartościach przyrodniczych i naukowych. Dwa lata później, Wojewoda Poznański wydał rozporządzenie o ochronie krajobrazu i tworów przyrody na terenach projektowanego parku narodowego.
Wielkopolski Park Narodowy powstał na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów, 16 kwietnia 1957 roku.
Początkowo, w jego granicach znalazło się 9600 ha powierzchni, z czego pod zarządem Parku było ok. 5100 ha. W kolejnych latach, obszar powiększano, dzięki czemu, obecnie, teren wraz ze strefą ochronną, tzw. otuliną, wynosi 14 840 ha.
Na terenie Parku utworzono 18 obszarów ochrony ścisłej, o łącznej powierzchni prawie 260 ha. Chronione są tam różne formy krajobrazu polodowcowego, a także najbardziej naturalne zbiorowiska roślinne i zwierzęta. Ochroną objęte są również 32 drzewa.
Rocznie, teren WPN, który położony jest około 15 km od Poznania, odwiedza ponad milion turystów. Wyznaczonych jest siedem tras wycieczkowych, na pięciu szlakach turystycznych, o łącznej długości 85 km.
Po Parku można poruszać się również rowerem – na ponad 100 km dróg rowerowych.
Siedziba Parku znajduje się w Jeziorach, nad Jeziorem Góreckim.