.jpg)
.jpg)
Urodził się na Chwaliszewie, które wówczas nie było już osobnym miastem, a od 7 lat stanowiło część Poznania. Jego ojcem był szewc.
Karol Libelt ukończył gimnazjum św. Marii Magdaleny w Poznaniu, a następnie wyjechał do Berlina, gdzie w latach 1826-1830 studiował filologię klasyczną, filozofię oraz nauki przyrodniczo-matematyczne. Co ciekawe, był jednym z ulubionych uczniów Georga Hegla, niemieckiego filozofa.
W 1830 roku uzyskał tytuł doktora i rozpoczął podróż po Europie, jednak szybko powrócił do ojczyzny, gdzie wziął udział w powstaniu listopadowym, jako artylerzysta. To sprawiło, że przez kilka lat nie mógł być nauczycielem, jednak swoją postawą w bitwach, zasłużył na awans na podporucznika, a także odznaczenie krzyżem Orderu Virtuti Militari.
Od 1840 roku, był zaangażowany w publicystykę w poznańskich i warszawskich pismach. Prowadził również wykłady z zakresu estetyki. Udzielał się w organizacjach społecznych i naukowych. Pomagał w przygotowaniach do powstania wielkopolskiego w 1846 roku.
Podczas procesu berlińskiego po aresztowaniu przez władze pruskie, został skazany w 1847 roku na 20 lat twierdzy. W wyniku rewolucji w 1848 roku, został jednak uwolniony i powrócił do Poznania, gdzie został członkiem Komitetu Narodowego. Choć początkowo opowiadał się za porozumieniem z Prusami i wojną z Rosją, ostatecznie poparł tzw. wojnę ludową.
Rok później, został posłem parlamentu pruskiego, gdzie kierował Kołem Polskim, jednak ostatecznie zrezygnował z mandatu by skupić się na pracy wydawniczej i publicystycznej.
W latach 1868-1875 pełnił funkcję prezesa Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk, którego był jednym z członków-założycieli. Zmarł w czerwcu 1875 roku, został pochowany w Czeszewie, wsi w województwie wielkopolskim, którą odziedziczył w 1850 roku.