Prawie 200 lat temu urodził się Kazimierz Kantak

Urodził się w Poznaniu, gdzie spędził pierwsze lata swojego życia. Uczęszczał do Gimnazjum św. Marii Magdaleny, lecz ze względu na chorobę, musiał przerwać naukę. Kontynuował ją w Chełmnie, gdzie w 1845 roku aresztowano go za udział w konspiracji.

Więziony był w Poznaniu, Sonnenburgu, Moabicie i Grudziądzu. Zwolniony został dopiero w 1847 roku po słynnym procesie berlińskim, na którym udało mu się wybronić, dzięki zdolnościom retorycznym i erystycznym.

Po procesie wstąpił do polskiej Legii Akademickiej, w szeregach której powrócił do Wielkiego Księstwa Poznańskiego. Rok później, w 1848 roku, został wzięty do niewoli i osadzony w forcie kostrzyńskim po bitwie pod Podgrzybowem.

Studiował na wrocławskim uniwersytecie i pobierał nauki rolnicze w Kobylnikach niedaleko Inowrocławia. W 1853 roku nabył zadłużony majątek ziemski Dobieszewko, który należał do jego zmarłego wuja. Kantak był osobą bardzo hojną, która chętnie pomagała proszącym go o wsparcie, co w połączeniu z kosztownymi próbami podniesienia upadłego majątku, skutkowało koniecznością sprzedaży ziemi i pokrycia długu około 1863 roku, a także powrotem do Poznania, jako mocno zubożały człowiek.

Kantak uznawany jest za osobę, która jako pierwsza w Wielkopolsce rozbudzała pasję do badań archeologicznych. Część znalezisk na jednym z cmentarzysk, które odkrył, przekazał Poznańskiemu Towarzystwu Przyjaciół Nauk.

1862 roku rozpoczął swoją działalność polityczną, gdy wybrano go na reprezentanta sejmu pruskiego w okręgu szubińsko-inowrocławskim. Funkcję pełnił przez cztery lata, po czym rozpoczął reprezentację okręgu gnieźnieńsko-wągrowieckiego-mogileńskiego. Z zachowanych dokumentów wynika, że podczas powstania styczniowego Marian Langiewicz nominował go na swego sekretarza, jednak Kantak nigdy nie objął tej funkcji, ze względu na upadek dyktatury.

Kazimierz Kantak był znanym miłoścnikiem Tatr. Z chęcią propagował turystyką taterniczą, a w latach 1876-1886 był delegatem Towarzystwa Tatrzańskiego na zabór pruski.

Zmarł 28 grudnia 1886 roku w Poznaniu. Krótka ulica w centrum stolicy Wielkopolski, pomiędzy ul. Św. Marcin, a ul. 27 grudnia, jest nazwana jego imieniem.