.jpg)
.jpg)
Bezpośrednią inspiracją dla instalacja był spektakl Jerzego Grotowskiego “Apocalypsis cum figuris”, jedno z najwazniejszych przedstawień XX wieku.
– Kiedy w 1968 roku Jerzy Grotowski przygotowywał swój ostatni spektakl “Apocalypsis cum figuris”, jedno z najważniejszych przedstawień XX wieku, myślał o przestrzeni jako wartości rozgrywającej się i rozciągającej pomiędzy samymi tylko ludźmi. Była to pusta antropocentryczna przestrzeń, otwarta zarówna na nawiązywanie relacji, jak i na poszukiwanie indywidualnej, duchowej głębi. Gest przywołania tamtego wydarzenia, wykonany przez nas dziś na początku XXI wieku ma niezwykłe znaczenie – szczególnie jeśli jednym z prowokatorów tego działania jest Jerzy Gurawski, scenograf współpracujący z reżyserem w pierwszym okresie jego działań artystycznych – opowiada Agnieszka Jelewska.
Post-Apocalypsis opiera się na wspólnym procesie twórczym badawczy, programistów, kompozytorów, projektantów i architektów, między innymi Jerzego Gurawskiego, Michała Cichego, Pawła Janickiego, Michała Krawczaka i Rafała Zapały. Instalacja stworzona przez polskich artystów ma wymiar interaktywny, angażujący odbiorcę, który wkracza w świat instalacji, gdzie muzyka, pogoda i polityka (głównie hasła 13. edycji Praskiego Quadriennale) kreują niezwykły ekosystem.
Zwiedzających otacza audiosfera skomponowana z danych pogodowych pobieranych na bieżąco z wybranych punktów na Ziemi. Obiektami ekspozycji są drzewa, które po przytknięciu do nich dowolnej części ciała “przemawiają” fragmentami tekstów polskich romantyków. Jak pisze kuratorka instalacji: dawne romantyczne wizje natury, ujmowanej jako krajobraz i tło dla ludzkich zdarzeń, także ważne niegdyś dla rozwoju dla rozwoju teatralnej scenografii zostają tutaj poddane rewizji.