.jpg)
.jpg)
Oto treść listu:
LIST OTWARTY
do Mieszkańców i Władz Poznania
Jesteśmy ludźmi o różnych poglądach, różnych zawodów, w różnym wieku i o różnym stosunku do religii. Łączy nas jedno – troska o dobro Poznania, w którym wszyscy mieszkamy i który kochamy.
Jesteśmy zgorszeni wydarzeniami ostatnich dni, których punktem kulminacyjnym była pikieta pod Urzędem Miasta i transparenty o skrajnie obraźliwej wobec Prezydenta Poznania treści. Porównywanie Prezydenta do nazistów urąga nie tylko samemu urzędowi, ale wszystkim mieszkańcom Poznania. Niesmakiem (a wielu z nas bólem) napawa fakt, że stoją za tym autorytety, w postaci profesorów wyższych uczelni i hierarchów rzymskokatolickich. Jesteśmy przeciwni forsowaniu na siłę – wbrew zdaniu nie tylko urzędników, odpowiedzialnych za miasto i demokratycznie wybranego prezydenta, ale także wielu mieszkańców Poznania – instalacji repliki przedwojennego Pomnika Wdzięczności tak nad jeziorem Maltańskim, jak i na placu Mickiewicza.
W przypadku Malty nie chcemy bowiem, by tak radykalnej zmianie uległ charakter tego miejsca – dziś wyłącznie rekreacyjno-rozrywkowy – i by dwie tak różne funkcje (rozrywkowa i religijna) przeszkadzały sobie nawzajem. Nietrudno zobaczyć w tym zarzewie konfliktów, a my konfliktów w Poznaniu nie chcemy.
Plac Mickiewicza także nie jest dziś tym samym miejscem, którym był przed wojną. Czasu nie da się cofnąć. Obecnie stoją na nim już dwa pomniki – oba ważne zarówno z patriotycznych, jak i religijnych względów. Oba na stałe wrosły w to miejsce i nie zgadzamy się, by spychać je na drugi plan przez kolejny, nie związany z nimi obiekt. Plac należy dziś do narodowego wieszcza i do ofiar Czerwca’56, których potomkowie są wśród nas.
Pragniemy w tym miejscu przypomnieć treść aktu erekcyjnego z takim trudem wybudowanego w 1981 roku pomnika:
“1015 lat po chrzcie Polski, 190 lat po uchwaleniu Konstytucji 3-go Maja, 63 lata po chwili odzyskania niepodległości, 36 lat po zakończeniu drugiej wojny światowej wmurowano ten akt erekcyjny pod Pomnik Wdzięczności i hołdu dla tych, którzy: 25 lat temu oddali swe życie, domagając się wolności i chleba, 13 lat temu cierpieli prześladowania broniąc prawdy i kultury ojczystej, 11 lat temu byli mordowani gdyż odważyli się protestować przeciw niesprawiedliwości, 5 lat temu byli maltretowani za to, że bronili swojej robotniczej godności rok temu stał się prawdziwym gwarantem tego, że Polak nie będzie wyzyskiwał Polaka. Ten pomnik powstaje dzięki ofiarności całego społeczeństwa. Ma być wyrazem jedności w tworzeniu lepszej przyszłości Narodu, którą zapoczątkowali robotnicy Poznania 28 czerwca 1956 roku. Ten akt erekcyjny na wieczną rzeczy pamiątkę kładąc, ufamy, że Chrystus – Ten, który nadał krzyżowi zbawczą godność, będzie też źródłem godności i siły dla tych, którzy będą się zatrzymywać przed tym pomnikiem.”
i zapytać:
czy z jakichś przyczyn jego wymowa jest aż tak nieaktualna lub nieistotna, że należy go przysłonić?
Czego brakuje temu, który jest, że potrzebny jest kolejny? Co jest w nim złego, niedoskonałego? W czym ten trzeci miałby być lepszy, “godniejszy”?
Czy, nawiązując tylko do początku i końca treści aktu erekcyjnego obecnego pomnika, nie umniejszamy wartości tego, co pomiędzy? I czy nie powinno być wręcz odwrotnie?
*****
Rozumiemy, że są w Poznaniu osoby, dla których przywrócenie miastu tego przedwojennego monumentu jest ważne. Nie godzimy się natomiast, by odbywało się to z użyciem metod urągających demokracji, etyce i zwykłej, ludzkiej przyzwoitości. Miasto jest nasze wspólne i naszym wspólnym obowiązkiem jest dążyć do porozumienia, a nie wzniecać i podgrzewać niszczące spory.
Uważamy, że jest w mieście kilka równie godnych miejsc, w których monument mógłby stanąć – nie zakłócając ich funkcji i nie zmieniając ich dotychczasowego charakteru.
Takim bezdyskusyjnym miejscem w naszym odczuciu jest przede wszystkim Ostrów Tumski – trudno o bardziej szlachetne miejsce, do tego położone niemal w samym centrum Poznania.
W dyskusjach publicznych jako proponowaną lokalizacje wymienia się również Łęgi Dębińskie, które są żywą pamiątką odwiedzin Papieża Jana Pawła II. To był istotny krok na drodze do ostatecznie odzyskanej wolności, pomnik mógłby być tego ukoronowaniem.
Ponieważ jednak i w tej sprawie istnieje daleko posunięta różnica zdań proponujemy referendum dotyczące wyboru najlepszej z możliwych lokalizacji, w którym wyboru tego dokonać będą mogli wszyscy mieszkańcy Poznania – bo ostatecznie nas wszystkich to dotyczy.
Poznań, 8.06. 2015
Bąk-Ziółkowska Maria, Bucholski Aleksander , Czub Marcin, Drozdowski Edgar , Drzewiecki Tadeusz , Fabiański Krzysztof, Grabowska Agnieszka , Hadryan Milena, Halicki Marcin, Kęszycki Marcin , Kijak Urszula , Kochnowicz Anna, Kowalczyk Marcin , Krawczyk Michał, Krenz Elżbieta , Kwiatkowska Zofia , Kwiatkowski Paweł , Lewandowska Agata, Lewandowski Radosław, Łada Lilia, Łowczynowski Bartosz, Maleszka Jacek , Mączka Krzysztof , Mączkowski Krzysztof, Mergler Lech, Mikołajczak Bożena, Nowak Oskar, Nowak Włodzimierz, Nowocień Marek, Owsianna Halina , Pelczarski Roman, Podemski Krzysztof , Rapp Joanna, Rapp Michał, Rapp Natalia, Rezler Marek, Rzetelska Katarzyna , Rzetelski Adrian Bartłomiej , Sitarska Maria, Skowronek-Jaskuła Anna , Skwara Krzysztof , Sołtysiak-Łuczak Aleksandra, Spoz Bogusława, Stańska-Bugaj Ewa , Stolarska Renata , Suszka Barbara, Suszka Paulina , Suwart Adam, Szałkowska Mariola , Szczegóła Paweł , Szubski Andrzej , Szymkowiak Jan , Wiencis Agata , Wiertelak Maciej , Wierzbicki Tomasz.
List można znaleźć także na stronie Petycje.online